Każda forma wsparcia dla osób niesamodzielnych jest pożądana. Propozycji w tym zakresie jest bardzo wiele. Najprostszy system ratunkowy  to możliwość kontaktu telefonicznego z osobą bliską. Powszechność telefonii komórkowej sprawiła, że dla osób sprawnych i samodzielnych, to najwygodniejsza propozycja. Niestety wraz z wiekiem pojawia się coraz więcej sytuacji, kiedy  przydałby się ktoś, kto wyręczy seniora w wykonywaniu bardziej wymagających prac. Wówczas przydatna okazuje się pomoc opiekuna, który posprząta, zrobi zakupy, ugotuje lub wykona inne prace.

Osoby starsze cierpią przede wszystkim z powodu samotności. Jest to przyczynek do wzrostu poczucia odrzucenia, depresji a nawet stopniowego rozwoju zespołu otępiennego. Skutecznym rozwiązaniem jest aktywizacja fizyczna, umysłowa, które sprawią, że podopieczni nabiorą chęci do życia. Niestety z reguły wymaga to wprowadzenia animatora, który rozbudzi potrzebę działania.

Stosunkowo szeroka jest oferta różnorodnych urządzeń przywoławczych. System ratunkowy oparty jest o przyciski alarmowe, SOS, lokalizatory GPS, opaski i urządzenia medyczne. Wszystkie one doskonale się uzupełniają i zwiększają poziom bezpieczeństwa. Niedogodnością jest konieczność wykonania pewnej czynności w celu uzyskania konkretnego wyniku. Pomiar temperatury, ciśnienia, konieczność założenia opaski, częsty obowiązek naładowania urządzenia, aby działało przez kolejne kilka dni, pamiętanie, aby w ogóle zabrać ze sobą gadżet. Osoba niesamodzielna często zapomni, nie dopilnuje, nie zadzwoni. To sprawi, że teoretycznie wysoki poziom bezpieczeństwa nagle znacznie się obniża a system ratunkowy po prostu nie działa. O ile nie wykonanie pomiaru jakiegoś parametru medycznego sprawia, że tracimy ciągłość informacji, to nie zabranie ze sobą lokalizatora GPS lub przycisku alarmowego może skutkować sytuacją krytyczną.

Poziom niepewności podwyższa dodatkowo świadomość, że korzystając z rozwiązań, które wymagają wykonania konkretnej czynności, decyzja o niej pozostaje w subiektywnych rękach podopiecznego. Senior mimo złego stanu samopoczucia, może błędnie ocenić, że jeszcze nie jest aż tak źle, aby kogokolwiek niepokoić.

Jednak największym problemem są sytuacje, kiedy osoba wymagająca pomocy nie może zgłosić alarmu, ponieważ jest nieprzytomna lub nie jest w stanie dotrzeć do przycisku alarmowego, czy telefonu.

O ile drugi przykład można łatwo rozwiązać wprowadzając zestawy głośnomówiące, to prawdziwym wyzwaniem jest sytuacja pierwsza. Osoba bez świadomości, co może wydarzyć się w różnych momentach, nie wykona żadnej czynności. Jak zaradzić w takiej sytuacji?

Wyobraźmy sobie podopiecznego, który jest codziennie odwiedzany przez opiekuna o godzinie 16.00. Po wykonaniu swoich zadań, po godzinie opiekun wychodzi i wróci dopiero następnego dnia o godzinie 16.00.  Co się wydarzy, kiedy podopieczny straci przytomność np. o godzinie 19.00? Wg klasycznego scenariusza pomoc nadejdzie po 20 godzinach. W tak długim czasie może stać się bardzo wiele a konsekwencje w skrajnych przypadkach mogą być krytyczne.

Jak zabezpieczyć się przed takim scenariuszem?

Jak ustrzec się przed taki wysokim ryzykiem zagrożenia zdrowia i życia?

Jaki system alarmowy byłby optymalny?

Każdy z nas funkcjonuje wg ustalonego rytmu dnia. O podobnych porach dnia zasypiamy i budzimy się. Spożywamy posiłki, wychodzimy na spacery również z zachowaniem regularności. Osoby starsze, najczęściej nie pracują i ich rytm dnia jest w o wiele większym stopniu uregulowany. Codzienny rytuał jest charakterystyczny dla zwykłych dni powszednich. W soboty senior wybiera się na bazar a w niedzielę do kościoła. Te powtarzalności są zależne od pór roku, od warunków pogodowych a nawet od dni miesiąca. Wzajemne zależności wielu warstw informacyjnych tworzą wielowarstwowy zbiór informacji, z którego możliwe jest budowanie modelu zachowań osób. Czym bardziej ustabilizowane życie, tym dokładniejszy może być opis zachowań.

Dzięki systemom sztucznej inteligencji można tworzyć skuteczne i sprawne modele, które zawierają historię czynności, stanu zdrowia, reakcji podopiecznych. Takie rozwiązania posiadają dodatkowy walor jakim jest zdolność uczenia się i doskonalenia systemu wnioskowania.

Posłużmy się prostymi przykładami.

1. Senior wstaje w dni powszednie między 7.00 a 7.45, w soboty i niedziele między 8.00 a 8.30. Jest środa, godzina 8.30. Senior jeszcze nie wstał. System może automatycznie poinformować opiekuna, który będzie próbował kontaktować się telefonicznie. To oznacza, że pomoc może nadejść po 1 godzinie.
2. Senior wychodzi na spacer z psem 2 razy dziennie: o 8.00 i o 19.00. Nie ma go wówczas w domu przez godzinę. System zarejestrował wyjście podopiecznego i psa o 8.15. Do godziny 10.00 nie wrócili do domu. Wobec tego została wysłana informacja SMS do opiekuna, który sprawdził lokalizację seniora i po kwadransie był razem z nim.
3. Senior spędza czas w domu i przewrócił się. System rozpoznał charakter upadku jako zagrażający zdrowiu. Natychmiast została wysłana wiadomość do centrum alarmowego, skąd operator próbował dodzwonić się do podopiecznego. Ponieważ telefon nie został odebrany, to została wysłana grupa ratunkowa wyposażona w klucze do mieszkania. Pomoc dotarła po kwadransie.
4. Senior je obiad codziennie między 15.00 a 16.00. We czwartek system zarejestrował, że mimo obecności podopiecznego w domu, nie rozpoczęły się przygotowania do spożywania posiłku. O 16.30 opiekun zadzwonił, aby dowiedzieć się co słychać.

Te z pozoru proste sytuacje są przykładami jednymi z setek lub tysięcy stanów zagrożenia lub  niepewności. Systematyczne zbieranie informacji z dyskretnych identyfikatorów umożliwia budowanie modelu zachowań seniora. Kiedy bieżące zachowania zaczynają odbiegać o dotychczasowych, to przekazywane są sygnały do właściwych służb.

Przykładem takiego zaawansowanego rozwiązania informatycznego jest Automatyczny System Ratunkowy NaszSenior.pl. Jest to futurystyczny produkt, którego celem jest zwiększenie komfortu życia osób niesamodzielnych oraz ich rodzinom.